Καλό, δημιουργικό και ειρηνικό το νέο έτος!

Δεν πρόκειται για απλή ευχή αλλά για παλλαϊκή απαίτηση προς άπαντες τους πολιτικούς όλου του κόσμου.


Παρατήρησα στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας Κόσμος που κυκλοφόρησε σήμερα καταχωρημένα τα ευχετήρια μηνύματα του Νομάρχη Αχαΐας και του Δημάρχου Πατρέων, ενώ δίπλα ακριβώς στα παραπάνω μηνύματα φιγουράρει διαφήμηση ιδιαίτερα γρήγορης μοτοσυκλέτας.

Να πρόκειται άραγε για πλήρες συνειρμικών συμβολισμών απαντητικό μήνυμα της καλής εφημερίδας, η οποία άλλωστε διακρίνεται για το προχωρημένο της χιούμορ, προς τους δύο εκλεγμένους τοπικούς άρχοντες, σαν να τους λέει δηλαδή : «Άϊντε παιδιά, αρκετά μοχθήσατε για πάρτη μας. Και του χρόνου σπίτια σας...»;

Το Σύνταγμα κι ο δήμαρχος

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΜΗΜΑ Δ'
Ακροτελεύτια διάταξη

ΑΡΘΡΟ 120

1. Το Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την Ε' Αναθεωρητική Βουλή των Ελλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Υπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Ιουνίου 1975.

2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν Θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.

3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη Βία.


Αυτό φαντάζομαι πως ισχύει τόσο για τους δημοκράτες όσο και για τους Χρυσαυγίτες.

Τι λέτε κι εσείς, κε Δήμαρχε Πατρέων;

Κύριε Δήμαρχε Πατρέων, πάτε καλά;

Το χτεσινό βράδυ ξανάγιναν στο κέντρο της Πάτρας ταραχές με παιδιά που κατέβηκαν στους δρόμους για να κάνουν χαβαλέ, έτσι όπως το ζητά η ηλικία τους, το αίμα τους που βράζει και υπό την ψυχολογική επιρροή των ασυνείδητων καναλο-δημοσιογράφων, κυρίως της Αθήνας, που καιρό τώρα εξαγριώνουν τον κόσμο, φανατίζοντάς τον διαστρέφοντας έντεχνα τα γεγονότα, με επιστημονικά μελετημένο τρόπο, δίνοντας ασύμμετρη έμφαση στις λεπτομέρειες.

Π.χ. ο επικινδυνωδέστατος λαϊκιστής Παπαδάκης αιτιάται από το κανάλι του Αντέννα τους αγανακτισμένους μαγαζάτορες της Πατησίων επειδή έριξαν δυο μπουνιές σε ένα μετανάστη, που είχε συλληφθεί επ' αυτοφώρω να λεηλατεί σπασμένο κατάστημα, μειώνει τη σημασία του γεγονότος της ένοπλης επίθεσης των γύφτων στο Δημαρχείο στο Ζεφύρι, με πυροβόλα όπλα τονίζω, ενώ ταυτόχρονα επιτίθεται λάβρος κατά της αστυνομίας επειδή, λέει, κάποιος «Ζητάς» πυροβόλησε στον αέρα την ώρα που δεχόταν επίθεση με πέτρες, ενώ κάτι τέτοιο -όπως είπε ο ίδιος- πρέπει να γίνεται σε ειδικές περιπτώσεις. Όταν ερωτήθηκε από το γνωστό βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ, γνωστό και ως Μπουμπούκο, αν η κατάσταση που αντιμετώπιζε ο εν λόγω αστυνομικός ήταν όντως ειδική περίσταση, ο γνωστός κι ως Μπάρμπα-Γιώργος εξεμάνη όπου με με μια κρίση ελεγχόμενης υστερίας, αριστούργημα υποκριτικής τέχνης, κατάφερε να κάνει ακόμα και τον ίδιο τον Άδωνι να σωπάσει. Ταυτόχρονα όμως έκανε και κάτι πολύ χειρότερο. Παρουσίασε κάποια από εκείνες τις μάρτυρες χωρίς πρόσωπο -όπως ανέκαθεν συνηθίζουν να είναι οι καταδότες- για να δείξει τι λέτε; Ότι υπήρξε κάποτε ένας ειδικός φρουρός, ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα αλκοολισμού και μάλιστα είχε καταφύγει σε ομάδα βοηθείας αλκοολικών. Όταν του εξηγήθηκε αρμοδίως ότι πράγματι υπήρξε ένας τέτοιος άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα αμέσως τέθηκε σε διαθεσιμότητα, στη συνέχεια αποτάχθηκε από το Σώμα και σήμερα δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αντί μαζί με το Λιαρέλη να κλείσουν το ζήτημα συνέχισαν απτόητοι να αιτιώνται την αστυνομία επειδή δεν ελέγχει λέει τους αστυνομικούς.

Δηλαδή τι κάνουν οι άνθρωποι αυτοί; Την ώρα που η κοινωνία έχει απόλυτη ανάγκη να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να επέλθει κοινωνική γαλήνη, οι εγκληματίες της φαιάς προπαγάνδας συνεχίζουν να εξάπτουν τα πνεύματα και να συνδαυλίζουν τη φωτιά που άναψε η μάζα και της οποίας είναι, όπως προείπα, κύριοι υπαίτιοι οι ίδιοι και οι συνάδελφοί τους.

Κι αυτό σε τέτοιες στιγμές και τέτοιες συνθήκες.

Χτες το βράδυ λοιπόν στην οδό Κανακάρη, μεταξύ άλλων, βρέθηκαν καμιά πενηνταριά παιδιά. Σίγουρα δεν ήταν αναρχικοί ή «αντεξουσιαστές», όπως κατά κόρον, τους αποκαλούσαν οι παρουσιαστές των τριών Πατρινών καναλιών. Τι ήταν; Ήταν τα ίδια παιδιά που βλέπουμε κάθε Κυριακή στα γήπεδα, τα ίδια παιδιά που βλέπουμε στο σχόλασμα των σχολειών, τα ίδια παιδιά που αντικρύζουμε να βγαίνουν ομαδόν από τα φροντιστήρια, με την ίδια συμπεριφορά, με την ίδια φρασεολογία και το ίδιο παρουσιαστικό. Τα κοίταζα απ' το μπαλκόνι μου να πηγαίνουν και να έρχονται. Κανένα σύνθημα δεν φώναξαν, καμμία φωνή δεν σήκωσαν. Ναι, πέταξαν πέτρες. Κι όπως τους έβλεπα να τις κουβαλάν με το καροτσάκια του σουπερμάρκετ μου θύμισαν τότε που παιδιά βγαίναμε στους δρόμους και τα πάρκα -γιατί υπήρχαν ακόμη πάρκα- στη Νεάπολη της Αθήνας για να παίξουμε πετροπόλεμο, εκείνα τα χρόνια πριν τα αυτοκίνητα εκτοπίσουν τα παιδιά και τα φυλακίσουν σε κελιά τσιμεντένια, που ευφημιστικά ωνόμασαν «διαμερίσματα». Ζημιές στην Κανακάρη έγιναν λίγες σε αριθμό κι αυτές, απ' όσο με άφησαν τα δακρυγόνα να δω, από δυο τρία άτομα, που φαίνονταν να είναι διαφορετικά από το σύνολο των άλλων. Έπεσε και ένα μολότωφ σε ένα μπαλκόνι, όχι από πρόθεση του «ρίπτη» όμως. Αστοχία ήταν στην προσπάθεια του πιτσιρικά να την πετάξει όσο γινόταν μακρύτερα και φαινόταν ότι δεν έγινε επίτηδες. Δεν έσπασαν κανένα από τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στο δρόμο, κι αντίθετα όταν ένας από τους οδηγούς θέλησε να απομακρύνη το δικό του άνοιξαν δρόμο και μάλιστα τον καθοδηγούσαν με νοήματα να περάσει.

Η επαναστατική διάθεση των νεαρών αυτών κόπηκε με το μαχαίρι όταν παρουσιάστηκε σχετικά μεγάλη ομάδα αντι-διαδηλωτών από την άλλη πλευρά. Ποιοί ήταν αυτοί; Κατά δήλωσή τους ήταν κάτοικοι της Πάτρας και των γύρω περιοχών, που τόσο τρομαγμένοι όσο και αγανακτισμένοι με τη διαπίστωση ότι όλη η χώρα καταστρέφεται, με την κυβέρνηση απούσα, την αστυνομία ανεπαρκή σε δύναμη και δέσμια των Ηρόστρατων πολιτικών προϊσταμένων της, την αξιωματική αντιπολίτευση σε χειμερία νάρκη και ουσιαστικά μόνο τον Σύριζα να δικαιολογεί και να ενθαρρύνει τους βανδάλους, αποφάσισαν να αμυνθούν εμπράκτως.

Αυτοί ήταν ο κύριος παράγοντας που αναχαίτισε τα πιτσιρίκια, που τους έδειξε ότι δεν ήταν ανεξέλεγκτα και χωρίς αντιστάσεις. Κι εκεί που κατάλαβαν ότι έρχεται η φάπα, άρχισαν να υποχωρούν από το ύψος της Νικολάου για να φτάσουν στην Αγία Σοφία.

Εδώ έρχεται να πάρει θέση το μυστήριο που θέλει να μωραίνει Ζευς ον βούλετ' απωλέσαι. Ο κος Δήμαρχος, ο οποίος εκ θέσεως έπρεπε να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για την σωτήρια πρωτοβουλία των πολιτών του δήμου του, απεφάνθη ότι της αντιδιαδήλωσης αυτής ηγούντο «χρυσαυγίτες», και επομένως ως... δημοκράτης αισθάνηκε υποχρεωμένος να την καταδικάση.

Γι αυτό και το ερώτημα αναφύεται μοιραίο: «Δήμαρχε, πας καλά;» Σώθηκε η πόλη από καταστροφές μεγάλες κι εσύ ονομάζεις τους δημότες σου, που βοήθησαν την, ανεπαρκή άλλωστε σε αριθμό, δύναμη της αστυνομίας «χρυσαυγίτες»; Αποκαλείς δηλαδή τους δημότες σου φασίστες επειδή θέλησαν να προστατεύσουν τα μαγαζιά και τα σπίτια τους;

Αλλά έσετ' ήμαρ εκλογών και τότε θα τα ξαναπούμε κ. δήμαρχε, όταν θα σου θυμίσουμε ότι προτίμησες μια πόλη δηωμένη «δημοκρατικά» από μια πόλη προστατευμένη έστω κι από αυτούς που εσύ αποκαλείς «χρυσαυγίτες».

Και βέβαια δεν είμαι χρυσαυγίτης, δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα φασίστας κι ούτε επίσης προτίθεται να πλέξω το εγκώμιο της Χρυσής Αυγής, όμως θέλω να σου πω ότι προτιμώ τους φασίστες από κάτι «δημοκράτες» σαν του λόγου σου, γιατί τους θεωρώ λιγότερο επικίνδυνους για τη δημοκρατία, την κοινωνία και τη δημόσια ασφάλεια.

Άντε τώρα, «δημοκράτη» μου εσύ, πιάσε τη σκούπα να καθαρίσεις κανα γυαλί, γιατί οι δημοκράτες σαν του λόγου σου έχετε συν τοις άλλοις κι ευαίσθητα πατουσάκια.


_____________
ΥΓ. Ρε ασυνείδητοι ψιλικατζήδες καναλάρχες της Πάτρας, τα κοριτσάκια βρήκατε να στείλετε να κάνουν επιτόπιο ρεπορτάζ στα γεγονότα; Δεν ντρέπεστε λιγάκι που βάλατε στον κίνδυνο του πετροπόλεμου και στη δοκιμασία των δακρυγόνων νέες κοπέλες;

Τα λυπήθηκε η ψυχή μου όπως τ' άκουγα να πνίγονται στο βήχα από τα χημικά που ανέπνεαν, πέρα από την τρομάρα που έκανε τη φωνή τους ν' ακούγεται λυγμός.

Ποιός μας σκοτώνει;

Ε, τώρα πια δεν χωρεί καμμία αμφιβολία.

Σε μια χώρα χωρίς κυβέρνηση, χωρίς οργάνωση, χωρίς ενσυνείδητους πολιτικούς και πολίτες χωρίς αυτοσεβασμό, είμαστε όλοι στο έλεος του κάθε προβληματικού είτε αυτός είναι ένστολος οπλοφόρος είτε μασκοφόρος πυρομανής.

Ζούμε στη χειρότερη δικτατορία που θα μπορούσε να επιβληθεί και το ακόμα χειρότερο είναι ότι αυτή τη δικτατορία την επιβάλλουμε εμείς οι ίδιοι άβουλοι, ασύνειδοι και μοιραίοι.

Το παιδί που πυροβολήθηκε είναι ο καθένας μας.

Ο φονιάς που πυροβόλησε είναι ο καθένας μας.

Οι επακόλουθες καταστροφές μαγαζιών αθώων και η καταδίκη σε ανεργία εκατοντάδων υπαλλήλων είναι έργο εμάς των ίδιων.

Και φυσικά εκείνοι που μας κυβερνούν δεν είναι αυτοφυείς. Είναι κάποιοι από εμάς και εκείνοι που τους ψήφισαν είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Έτσι κανείς μας δεν είναι αθώος του αίματους του παιδιού, γι αυτό ας μην κάνουμε ότι διαμαρτυρόμαστε για το μπάχαλο που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι κάθε στιγμή, περιφρονώντας, προκαλώντας και δολοφονώντας εαυτούς και αλλήλους.

Σιωπή λοιπόν, όπως αρμόζει στην οδύνη.

Σιωπή, όπως αρμόζει στους ντροπιασμένους.

Σιωπή, όπως αρμόζει στους ενόχους.


Και μαύρο...

Όπως αρμόζει στο πένθος,

όπως αρμόζει στο χάος,

όπως αρμόζει στο καμμένο.



_____________
Επαμεινώνδας Κορκονέας, λέγεται ο φονιάς. Να θυμάστε τ’ όνομά του, που αποσιωπούν τα ΜΜΕ, και ας μείνει για πάντα μαύρο στη μνήμη μας κι αυτό.

Πιο χαμηλά, Σταύρο... πιό χαμηλά!..

Δεν πρόλαβαν να τον διαγράψουν και ο «ηρωικός» ρηξηκέλευθος κωλοτούμπας έσκυψε αμέσως και έγλυψε με μακροσκελή επιστολή ζητώντας με περισσή ταπεινότητα τη συγγνώμη του Προέδρου του. Δηλώνει δε ότι η παραίτησή του είναι στη διάθεση του κόμματος, αυτός ο ίδιος που όταν τον καλούσαν να παραιτηθεί έλεγε ότι δεν του το επιτρέπουν οι ψηφοφόροι του.

Κοιτάξτε ρε πατριώτες, που μας κυβερνούν άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από το όριο της πνευματικής φτώχειας. Και μετά αναρωτιώμαστε γιατί πάμε κατά διαόλου και πως φτάσαμε στο σημείο να μας καρπαζώνει ακόμα κι ο Γκρουέφσκι.

Σάββατο χτες και ο Γιάννης Ξανθούλης από την εκπομπή του στο ΣΚΑΪ απεκάλεσε τον εν λόγω : «Βουλευτή μικρού μήκους».

Όμως τι μας φταίει κι αυτός ο κακομοίρης... Το ψωμάκι του βγάζει με όσο λιγότερο κουραστικό τρόπο γίνεται. Ας όψονται αυτοί που βάζουν στους εκλογικούς τους συνδυασμούς όποιον βρουν μπροστά τους.



Στο επόμενο: Ο άλλος «ρηξικέλευθος κήνσορας» ονόματι Μανώλης ή πως σπάει ο τσαμπουκάς στο... πιτς φυτίλι.

Ο κος Δαϊλάκης

Μόνο μια τεχνητή κρίση θα μπορούσε ενδεχομένως να απαλύνει τις εντυπώσεις που εμπνέει η μάλλον «ατυχής» διακυβέρνηση της χώρας. Οι Τούρκοι δεν έστερξαν να βοηθήσουν, όπως συνήθως συμβαίνει, αλλά ούτε και οι Σκοπιανοί δείχνουν καμμία προθυμία να βάλουν ένα χεράκι να το ξεπεράσουμε κι αυτό.

Και αίφνης ανέκυψε από το πουθενά κάποιος κος Δαϊλάκης και ο κόσμος έπαψε να μιλά -και φυσικά να σκέφτεται- το Βατοπέδιο, τα τεκμήρια, την ακρίβεια, τις διαπλοκές και έτερες φοροδιαφυγές δι υπερακτίων οδών, όπως και την αύξηση των διοδίων της Εθνικής οδού προς τον θάνατο ή -στη καλύτερη περίπτωση- τον ακρωτηριασμό.

«Ο κος Δαϊλάκης δεν ενήργησε εναντίον της κυβέρνησης αλλά υπέρ» είπε ο κος Σπύρος Καρατζαφέρης σήμερα το πρωί στην εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα».

Να τον ακούτε γιατί ο «μαίτρ» πάντα ήξερε τι έλεγε.

Καλημέρα Ελλάδα λοιπόν και μη χειρότερα !

Τι γίνεται με το στρατόπεδο συγκέντρωσης;

Άντε τελειώνετε να το φτιάξετε μήπως νοιώσουμε κι εμείς λίγο Γερμανοί.

Δέκα μέρη έχουν προταθεί, και άκουσα ότι θα είναι σύγχρονων προδιαγραφών, με ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, διπλά τείχη και θα προσληφθούν, λέει, δεκαπέντε ανθρωποφύλακες για να μην δραπετεύουν οι αιχμάλωτοι. Για εκπαιδευμένα σκυλιά, για ντόπερμαν, λυκόσκυλα και πιτμπουλ δεν άκουσα (να θυμηθώ να το συζητήσω δήθεν χαμηλόφωνα κι εμπιστευτικά στη Νικολάου, μπας και μπει κι αυτό στην ατζέντα). Σκεφτήτε μόνο τι θα πρέπει να είναι αυτοί οι φύλακες, που 15 μόνο νοματαίοι θα επιβάλλουν τη θέληση του «νόμου» σε 600 εξαγριωμένους έγκλειστους Αφγανούς και τι ένστικτα θα πρέπει να έχουν. Οπως τους φαντάζομαι ο Σβαρτζενέγκερ θα πρέπει να μοιάζει μπροστά στο καθένα τους όπως ένα χαρούμενο καραγκιοζάκι μπροστά στο Χίτλερ. Όπως ο «θυρωρός της νύχτας» που σκότωσε εν ψυχρώ το παιδάκι στη Μύκονο και βάλε, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να γλυτώσουμε εν μέρει από τους Αφγανούς, αλλά μετά θα έχουμε να κάνουμε μ' αυτούς, που θα δρούν και με την κάλυψη της στολής κι άντε συ να τους μαζέψεις.

Δεν συγκράτησα το όνομα και την ιδιότητα ενός κυρίου που είδα στην τηλεόραση να διευκρινίζει ότι κάθε Αφγανός που θα γίνεται αντιληπτός εκτός του στρατοπέδου συγκεντρώσεως (καταυλισμό τον ονομάζουν, μάλλον κατ' ευφημισμό) θα συλλαμβάνεται λέει (από ποιούς;) και θα οδηγείται στον εισαγγελέα. Τώρα τι κατηγορία θα του απαγγείλει ο εισαγγελέας σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, αυτό δεν θα μπορούμε να το υποθέσουμε, αφού δεν μας διακρίνει η υπερβατική νόηση (= καφενόβια λογική) του εν λόγω κυρίου. Ούτε βέβαια μάθαμε με ποιά κατά νόμο κατηγορία θα συλληφθούν οι 600 Αφγανοί προκειμένου να εγκλεισθούν στο καθ' ημάς Γκουαντάναμο.

Βέβαια στην Ελλάδα ζούμε, με τη συνήθη αποτελεσματικότητα των αρμοδίων υπηρεσιών, και αυτό δρα υπέρ των Αφγανών και της συμπαθούς τάξεως των προοδευτικών υπερασπιστών τους. Έχουμε βλέπετε και το σύνηθες πρόβλημα της άρνησης των κατοίκων των δέκα προταθεισών περιοχών να συναινέσουν να δημιουργηθή το ανθρωπόκλουβο στα λημέρια τους, όπως συμβαίνει και αλλού με τις μονάδες ΟΚΑΝΑ, τη Στροφή και το κέντρο περίθαλψης ασθενών από AIDS, που για τους ίδιους λόγους δεν έγινε ποτέ. Μη γελαστήτε όμως και πήτε ότι πρόκειται για ρατσιστικές αντιδράσεις. Όλη η γη γνωρίζει ότι οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές ή ξενόφοβοι. Απλώς είμαστε νοικοκυραίοι ανθρώποι που φροντίζουμε να μην ταράσσονται οι κύκλοι της καθημερινής μας κατρακύλας στη παρακμή της δεκαρολογίας.

Μας ενοχλεί η παρουσία των Αφγανών γιατί είναι ρακένδυτοι, εξαθλιωμένοι κι αυτό τους κάνει εξαγριωμένους. Μήπως όμως δεν είναι πιο επικίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια το... βλαστάρι του «νοικοκύρη», εκείνου που φοβάται τους Αφγανούς, το οποίο βλαστάρι τύφλα στο μεθύσι από τα ξύδια οδηγεί κτηνωδώς βάζοντας σε κίνδυνο όλους τους γύρω;

Όπως κι αν έχει το πράγμα, οι βροχές ήρθανε και κάπου χίλιοι άνθρωποι, σαν κι εσάς κι εμένα, μόνο που το δέρμα τους είναι λίγο σκουρότερο απ' το δικό μας, θα κοιμούνται στο βρεμμένο χώμα, χωρίς άλλο σκέπασμα από εκείνο της περιφρόνησής μας.

Τους αξίζει όμως γιατί αυτοί πεινάνε κι εμείς είμαστε χορτάτοι.

Αυτοί είναι μακριά απ' τα σπίτια τους, παρασυρμένοι από το τσουνάμι μιας μάταιης ελπίδας ότι θα βρεθούν σε πιό ανθρώπινες κοινωνίες απ' τη δική τους που μαστίζει η τρομοκρατία των ταλιμπάνων, ενώ εμείς μένουμε σε σπίτια άνετα που τα χτίσαμε πριν από μια δεκαετία εκμεταλλευόμενοι τον ιδρώτα των επίσης περιφρονητέων Αλβανών.

Τους αξίζει γιατί γυρεύουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής και ψωμί, ενώ εμείς τις έχουμε και γκρινιάζουμε για το περίσσιο.

Τους αξίζει η περιφρόνησή μας γιατί αυτοί είναι βάρβαροι μουσουλμάνοι, ενώ εμείς είμαστε πολιτισμένοι χριστιανοί ορθόδοξοι, όπως ο Εφραίμ.

Όπως ο Εφραίμ...

Η βαρβαρότητα στη χώρα μας είναι θεσμοθετημένη

Η πληροφορία είναι από το δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ της Κυριακής 21/9/2008.

Κάποιος «τίμιος» αγρότης στον Αητό Φλώρινας είχε ένα γαϊδουράκι 7 χρόνων. Κάποια στιγμή και για λόγους που δεν έγιναν γνωστοί, αποφάσισε ότι δεν χρειάζεται πια τις υπηρεσίες του και έτσι, όπως του υπαγόρευσε η ανθρωπιά του να κάνη, εγκατέλειψε το ζώο δένοντάς το σε ένα δέντρο, αφήνοντάς το νηστικό και διψασμένο να πεθάνει. Κάποια παιδάκια του χωριού βλέποντας το καημένο το ζώο να υποφέρει το λυπήθηκαν και το έλυσαν αφήνοντάς το ελεύθερο, όπου εδώ αρχίζει το δράμα του άτυχου ζώου.

Το πεινασμένο ζώο μπήκε σε ένα χωράφι με λάχανα και άρχισε να τα τρώει. Δεν πρόλαβε παρά να φάει μόνο δύο όταν παρουσιάστηκε ο ιδιοκτήτης του χωραφιού που άρχισε να ξυλοκοπά αλύπητα το δυστυχισμένο ζώο. Τα χτυπήματα ήταν τόσο δυνατά, επανειλημένα και φαίνεται καίρια που το γαϊδουράκι έπεσε στο έδαφος αναίσθητο.

Το ζώο μεταφέρθηκε στην Καρδίτσα σε ένα καταφύγιο που φιλοξενεί οικόσιτα ζώα, όπου τα μέλη του Αρκτούρου προσπάθησαν μάταια να το συνεφέρουν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Όπως αναφέρεται το νομοθετικό πλαίσιο δεν προβλέπει τίποτα για την κακοποίηση ακίνδυνων για τον άνθρωπο ζώων, παρά μόνο για όσους σκοτώνουν αρκούδες και λύκους, που όμως τα συγκεκριμένα ζώα είναι σχετικά προστατευμένα έτσι κι αλλιώς, αφού τέτοια... παληκάρια, σαν αυτό που σκότωσε το γαϊδαράκο, δεν τολμούν να τα πλησιάσουν.

Ένθα νοείται ότι σύμφωνα με τη λογική του παραπάνω νόμου το δίποδο κτήνος προστατεύεται.


Συμπέρασμα: Μη φοβάστε λοιπόν να βγάζετε τ' απωθημένα σας ελεύθερα σε γάτες, σκύλους γαϊδουράκια και λοιπά οικόσιτα, αφού η βαρβαρότητα είναι θεσμοθετημένη στη χώρα όπου θάλλει η φαιδρά πορτοκαλέα, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.


__________
Απαραίτητη σημείωση: Όχι, η σύζυγός σας, τα παιδιά σας, οι πεζοί, οι ποδηλάτες και οι Αφγανοί δεν συμπεριλαμβάνονται στα λοιπά οικόσιτα.

Η παρρησία του κ. Προέδρου της Δημοκρατίας

Ακούγοντας τον νυν κύριο και κάποτε σύντροφο Πρόεδρο της Δημοκρατίας να εκφωνή το λόγο του στην δεξίωση για τα 34 χρόνια από την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας (το λένε και «Μεταπολίτευση», αλλά δεν ξέρω γιατί) θα σκεφτόμουν ότι προτού τον γράψει είχε διαβάσει τη Διαμαρτυρία της Ομάδας «Μεταπολίτευση 2008». Ακόμη περισσότερο θα έλεγα ότι με τα λόγια που εξέφρασε τις απόψεις του και την αποστροφή του όσον αφορά τους κερδαλέους πολιτικάντηδες και την εξώφθαλμη παρακμή του πολιτικού κόσμου, εμμέσως πλην σαφώς προσυπέγραψε κι αυτός το κείμενο της διαμαρτυρίας της 24ης Ιουλίου.

Όμως -κι ίσως η μνήμη μου να με απατά- δεν θυμάμαι τον κ. Πρόεδρο να εκφράζει τις ίδιες αντιλήψεις, ούτε και να αντιστέκεται στην λαίλαπα του Αυριανισμού και τις κοινωνικές ασχημίες των SD της πρασινοφρουράς τον πρώτο καιρό της Πασοκικής αρπακτικότητας, τότε που ο Πρόεδρος Ανδρέας εξέφρασε, με το πολιτικό ήθος που τον χαρακτήριζε, το ιστορικό πλέον: «Είπαμε να κάνη ένα δωράκι στον εαυτό του» για τον περιβόητο Καραχάλιο.

Εύκολα τα λόγια όταν βρίσκεται κανείς στο απυρόβλητο και δεν φοβάται για τη θεσούλα του. Έτσι δεν είναι;

Εμ βέβαια, δεν μπορούν να είναι όλοι Τατούληδες...

«Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία», εάν δε εκφράζεται και εξ απυροβλήτου καθέδρας... ε, τότε ακόμη καλύτερα.

Γαι την «Μεταπολίτευση 2008»

Μέσα στο κυκεώνα των αποψάρηδων, όπου η γκρινιάρα κουβέντα είναι εγγενής νόσος του νεοελληνικής ιδιωτείας, υπέπεσε στην αντίληψή μου η διακήρυξη της νεοπαγούς -νομίζω- ομάδας, η οποία ονομάζεται «Πρωτοβουλία Πολιτών για την ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος».

Αρχικώς βιάστηκα να την προσπεράσω διαβάζοντας με ταχύτητα και διαγωνίως το κείμενό τους, πιστεύοντας ότι είναι «μία από τα ίδια», λόγια γραμμένα από κάποια προσκοπάκια της πολιτικής ζωής, που ονειρεύονται κι αυτά να γίνουν Τσίπρηδες στη θέση των Αλαβάνων. Όμως σε κάποιο σημείο σταμάτησα, το ίδιο το κείμενο με σταμάτησε δηλαδή, και το ξαναπήρα απ' την αρχή. Καλά έκανα γιατί διαπίστωσα, περισσότερο από ένστικτο, ότι παρ' όλο που οι άνθρωποι αυτοί ανησυχούν για τα ίδια πράγματα που μας φορτίζουν και εξαγριώνουν όλους, η αντιμετώπισή τους έχει και πρακτική αξία πέρα από τη συνήθη διαμαρτυρία, καθώς και οι διατυπωμένες αρχές τους δείχνουν ποιότητα σκέψης και πολιτική ωριμότητα, η λέξη «πολιτική» χρησιμοποιούμενη εδώ με την ουσία της εννοίας και όχι με το αβασάνιστο τετριμμένο ως συνηθίζεται στις μέρες μας.

Τα ονόματα των ανθρώπων που υπογράφουν θεώρησα πως είναι εγγύηση, εφόσον όλοι τους με τον ένα ή άλλο τρόπο έχουν συνεισφέρει στον πολιτισμό και συνεχίζουν να το κάνουν ως ενεργά και συνειδητά μέλη του συνόλου.

Αυτό που είναι ιδιαίτερα αισθητό στη διακήρυξή τους είναι η έντονα εκπεμπόμενη αγωνία όχι απλώς για το παρόν της χώρας μας, αλλά κυρίως για το μέλλον που διαγράφεται δυσοίωνο και ζοφερό υπό τις προϋποθέσεις όπως αυτές τίθενται από τις συμμορίες που λυμαίνονται το δημόσιο βίο και τις αυθαίρετες πρακτικές και μέσα που μετέρχονται.

Αισθανόμενος ότι ως Πολίτης αυτής της χώρας, που κατατρύχεται από τις ίδιες με τους συμπολίτες μας αυτούς ανησυχίες, το ελάχιστο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν, πέρα από το να συνυπογράψω την διαμαρτυρία τους μανιφέστο, να συμβάλλω ώστε ο λόγος τους να γίνη ευρύτερα γνωστός, γιατί όχι μόνο αξίζει τον κόπο αλλά γιατί μας καλεί να αγωνιστούμε πάλι απ' την αρχή να ξεκινήσουμε μια νέα μεταπολίτευση.

Και γιατί όχι; Μήπως αυτή τη στιγμή δεν ζούμε μια εσωτερική κατοχή από κομπιναδόρους, απατεώνες, ασύστολους ψεύτες, εισπράκτορες μαύρων χρημάτων από πολυεθνικές, οι οποίοι ως θρασύτατοι επαγγελματίες της αρπαχτής εγκαλούν οι μεν τους δε, υποτιμώντας όχι μόνο την νοημοσύνη μας αλλά και το κοινό αίσθημα περί δικαίου, κόβοντας και ράβοντας τους θεσμούς και τους νόμους κατά το δικό τους δοκούν;

Έχει παρέλθει η εποχή που θα έπρεπε να ωργανωθή η αντίσταση κατά των εκλεγμένων αρπακτικών. Προσωπική μου άποψη είναι ότι τα μέσα που πρέπει να μετέλθη ο θυματοποιημένος από τους επαγγελματίες Λαός είναι η βία στους βιαστές του. Καρπάζωμα εν μέση οδώ, όπου τους βρίσκει κι όπου διαπιστώνει ότι τον εμπαίζουν κατά την πάγια τακτική τους.

Σκεφτήτε πως ο μέσος εμείς αντιδρά στις καθημερινές του συναλλαγές, όταν διαπιστώνει ότι κάποιοι προσπαθούν να τον εξαπατήσουν. Γίνεται πυρ και μανία, ενώ δεν θέλει και πολύ για να περάση στην αυτοδικία, κι αυτό όταν πρόκειται για λίγες εκατοντάδες €.

Γιατί όχι λοιπόν με αυτούς που κατασπαταλούν τον δημόσιο πλούτο;

Γιατί όχι σ' αυτούς που χωρίς να ορρωδούν προ ουδενός μειώνουν την αξία του πενιχρού του μισθού καταδικάζοντάς τον σε διαρκή πείνα, ή... λιτότητα όπως είθισται να εξωραΐζεται η αποτρόπαια λέξη;

Γιατί όχι σ' αυτούς που του επιβάλλουν να πίνη το νερό του Μαραθώνα... εμπλουτισμένο με τα βοθρολύμματα των Βορείων Προαστείων;

Γιατί όχι σ' αυτούς που τον δηλητηριάζουν καθημερινά με το εξασθενές χρώμιο;

Γιατί όχι σ' αυτούς που τον εξαναγκάζουν να σκοτώνεται σε «εθνικές οδούς» ακατάλληλες ακόμα και για ποδήλατα, την ώρα που του αυξάνουν τα διόδια;

Σεμνύνονται ότι έχτισαν την μεγαλύτερη γέφυρα του κόσμου να ενώσουν οδικώς το Ριο με το Αντίρριο, την ώρα που άφησαν τον δρόμο που οδηγεί στη γέφυρα αυτή από την Κόρινθο στην ίδια αθλιότητα, ώστε να χάνονται ανθρώπινες ζωές καθημερινά.

Ο νυν πρωθυπουργός μίλησε κάποτε εν μέσω σουβλακικής ευωχίας περί νταβατζήδων που δεν θα περάσουν, για να τον γελοιοποιήση η ίδια πραγματικότητα δείχνοντας ότι οι εν λόγω «νταβατζήδες» είναι τα τσιράκια του. «Ας πρόσεχε» να του πούμε ή «ασιχτίρ»;

Φτάνει πια λοιπόν! Κάποιος πρέπει να τους σταματήση και αυτός δεν μπορεί να είναι κανένας άλλος από τον ίδιο το Λαό.

Ο Λαός έδειξε την πόρτα σε «καταξιωμένους» υπουργούς στέλνοντάς τους στα σπίτια τους να ασχολούνται με τις ζαρντινιέρες τους και τους βραστήρες των αβγών τους. Κάποιος είπε πως η πόρτα έμεινε ανοιχτή και για τους υπόλοιπους και μάλλον κάτι ξέρει.

Για τα παραπάνω και για άλλα πολλά θέλησα να προσυπογράψω ενσυνείδητα το κείμενο αυτής της διαμαρτυρίας, ελπίζοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί θα συνεισφέρουν να ξορκιστή το φάντασμα του κακού που ταλανίζει το δημόσιο βίο μας εδώ και χρόνια πολλά ώστε επιτέλους να γίνη μια νέα αρχή πολιτικής με εντιμότητα, ειλικρίνεια και σεβασμό στη Δημοκρατία και τα δικαιώματα πρώτα του Ανθρώπου και δευτερευόντως του Πολίτη.

Παραθέτω αυτούσιο το κείμενο της Διαμαρτυρίας-Μανιφέστου:

Διακήρυξη της 24ης Ιουλίου 2008

Ώρα ευθύνης για τους Έλληνες πολίτες:

Για την ριζική αλλαγή του πολιτικού συστήματος

Άνθρωποι του πνεύματος, της επιστήμης, των γραμμάτων, της τέχνης και της κοινωνίας πολιτών ζητούν την κινητοποίηση της ελληνικής κοινωνίας

Οι Έλληνες πολίτες, που υπογράφουμε αυτήν την διακήρυξη, εκφράζουμε την πεποίθησή μας ότι οι σημερινές κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις της χώρας:
Έχουν παύσει να ανταποκρίνονται στις προσδοκίες και τις αξίες του ελληνικού λαού, με τους αγώνες και το αγωνιστικό φρόνημα του οποίου αποκαταστάθηκε το 1974 το δημοκρατικό μας πολίτευμα,
Βρίσκονται σε κατάσταση ηθικής και πολιτικής σήψης,
Έχουν εξελιχθεί σε πελατειακή ολιγαρχία τριτοκοσμικού τύπου, με κύρια χαρακτηριστικά την οικογενειοκρατία, την αναξιοκρατία, την ημετεροκρατία, την συναλλαγή και την ιδιοτέλεια,
Όχι απλώς αδυνατούν να επιλύσουν τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα του ελληνικού λαού, αλλά δεν είναι σε θέση ούτε καν να διεκπεραιώσουν την στοιχειώδη διαχείριση των κοινών,
Έχουν αποκοπεί από τα δυναμικά και προοδευτικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας και δεν εκφράζουν παρά μόνον τον εαυτό τους και τα συμφέροντά τους,
Έχουν απαξιωθεί στην συνείδηση της κοινής γνώμης, όπως αποδεικνύεται από τα πρωτοφανή ποσοστά απόρριψης του κομματικού συστήματος σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις,
Επιβιώνουν μόνον λόγω της δύναμης της αδράνειας και διότι δεν έχει ακόμη συγκροτηθεί αξιόπιστη εναλλακτική λύση.

Τα σημερινά πολιτικά κόμματα, μικρά και μεγάλα, εκφράζουν λογικές του παρελθόντος και αδυνατούν να συλλάβουν τις ανάγκες και τα προβλήματα του σήμερα. Η δομή, η λειτουργία και η νοοτροπία τους υστερούν δραματικά σε σχέση με την διεθνή πραγματικότητα και τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Τα περισσότερα ηγετικά στελέχη τους είναι κατά κανόνα προϊόντα κομματικών φυτωρίων και μηχανισμών, και δεν έχουν προκύψει από την σκληρή πραγματικότητα της εργασίας και της βιοπάλης ούτε μέσα από την κοινωνική προσφορα. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκαν πολιτικά σε περιβάλλοντα όπου η συνδιαλλαγή θεωρείται αυτονόητη και η διαφθορά όρος αναπαραγωγής του συστήματος εξουσίας.

Σήμερα, τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία, με κυριότερα την καταλυτική οικολογική καταστροφή και την διαρκή ανάδειξη νέων απειλών, όπως οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής ή οι αλλεπάλληλες διατροφικές κρίσεις, την εντεινόμενη νέα φτώχεια, που απειλεί τη μεσαία τάξη και τους εργαζόμενους νέους της Γενιάς των 700 Ευρώ, την μεγάλης έκτασης εγκληματικότητα, την εγκληματική οδική ανασφάλεια, την αποσύνθεση της δημόσιας παιδείας, του συστήματος υγείας και του κράτους πρόνοιας, τη διάλυση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, την απειλητική για το βιοτικό επίπεδο τροπή που έχει λάβει η πορεία της οικονομίας, την ασφυκτική κοινωνικο-οικονομική πίεση που υφίστανται οι Ελληνίδες, με αποτέλεσμα την πρωτοφανή υπογεννητικότητα, η οποία υπονομεύει την προοπτική ύπαρξης έστω και του μισού πληθυσμού της χώρας τον 22ο αιώνα, συνδυάζονται με την εξαιρετικά επικίνδυνη διεθνή και περιφερειακή αστάθεια, υπονομεύουν τις ίδιες τις προϋποθέσεις της συλλογικής μας επιβίωσης και απαιτούν άμεσες και ριζικές λύσεις. Λύσεις τις οποίες το σημερινό καταρρέον κομματικό σύστημα αδυνατεί να δώσει.

Σ’ αυτό το κλίμα, οι πρωτοφανείς αποκαλύψεις για εξαγορές συνειδήσεων και χρηματισμό πολιτικών προσώπων και κομμάτων και η ανάδειξη της διαφθοράς ως εθιμικού και γενικευμένου όρου λειτουργίας της πολιτικής διαδικασίας αποτελούν πρόκληση προς τον ελληνικό λαό, που αντιμετωπίζει το φάσμα της επερχόμενης σοβαρής οικονομικής κρίσης, πλήγμα στην λειτουργία της δημοκρατίας και απιστία στο δημόσιο συμφέρον. Ταυτόχρονα, δημιουργούν κλίμα πολιτικής αστάθειας, που εγκυμονεί κινδύνους αποσταθεροποίησης, ανάπτυξης ακραίων πολιτικών τάσεων και ευτελισμού των δημοκρατικών θεσμών.

Οι υπογράφοντες :

- Θεωρούμε ότι η ηθική έκπτωση και η πολιτική χρεωκοπία των σημερινών πολιτικών σχηματισμών μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνον από την κοινωνία των πολιτών και μέσω της προσφυγής στην πρωτοβουλία και στον πατριωτισμό των Ελλήνων πολιτών, όπως επιτάσσει η ακροτελεύτια διάταξη του Ελληνικού Συντάγματος,
- Ζητούμε την πολιτική καταδίκη όσων πολιτικών σχηματισμών και μεμονωμένων προσώπων αποδειχθεί δικαστικά ότι χρηματοδοτήθηκαν παρανόμως από ιδιωτικές εταιρείες με αντάλλαγμα συμβάσεις ασύμφορες για το ελληνικό κράτος.
- Καλούμε την ελληνική δικαιοσύνη να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και απαιτούμε την επιστροφή των χρημάτων στο δημόσιο ταμείο και την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.
- Ζητούμε την εφαρμογή των μη εφαρμοζομένων νόμων αλλά και τη θέσπιση θεσμών που να εγγυώνται την διαφάνεια, την εντιμότητα και την αποτροπή των νοσηρών και ποινικά κολάσιμων φαινομένων στον χώρο της πολιτικής. Επίσης θεωρούμε απαραίτητο να πραγματοποιηθούν μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της ευρείας, διαρκούς και άμεσης συμμετοχής των πολιτών στην διακυβέρνηση της χώρας, όπως η κατάργηση της οικογενειοκρατίας, ο διαχωρισμός νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, η ανακλητότητα των αξιωματούχων, η δυνατότητα λαϊκής πρωτοβουλίας για διενέργεια δημοψηφίσματος, η εφαρμογή του πόθεν έσχες στους πολιτικούς, η κατάργηση των απαράδεκτων προνομίων των βουλευτών και του ισχύοντος αντισυνταγματικού νόμου περί ευθύνης υπουργών, η δημοσιοποίηση της χρηματοδότησης των κομμάτων και των πολιτικών κ.ά.
- Καλούμε τους δημιουργικούς και σκληρά εργαζόμενους πολίτες, τους βιοπαλαιστές, τους επιστήμονες, τους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους, τους αγρότες, τους εργάτες και κυρίως τη νεολαία να εγκαταλείψουν τους διεφθαρμένους πολιτικούς σχηματισμούς, που προσβάλλουν την αξιοπρέπεια και την νοημοσύνη τους και να αναλάβουν την αναπαλλοτρίωτη δημοκρατική ευθύνη τους.
- Απευθύνουμε πρόσκληση για την άμεση δημιουργία νέων πολιτικών σχηματισμών, με κοινό παρονομαστή την υπευθυνότητα και την εντιμότητα, αποτελούμενων από πρόσωπα εκτός του σημερινού φθαρμένου κομματικού δυναμικού, πρόσωπα με παιδεία, όραμα, επαγγελματική εμπειρία και ικανότητα, που να είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις δύσκολες απαιτήσεις των καιρών.
- Ζητούμε από τις κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις του τόπου, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τη διανόηση, τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και την ομογένεια να στηρίξουν την προσπάθεια ριζικής πολιτικής αναμόρφωσης και αναγέννησης της χώρας, διότι το μέλλον είναι κοινό για όλους. Μπορεί οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις να μην διαθέτουν άλλες εφεδρείες, αλλά η κοινωνία διαθέτει.

Οραματιζόμαστε,
- Ένα ελληνικό κράτος αξιοκρατικό και λειτουργικό, με διεθνές κύρος, σύγχρονο, εξυπηρετικό και φιλικό προς τον πολίτη, με στελέχη πεπαιδευμένα, ικανά και έντιμα.
- Μια κοινωνία δημιουργική, παραγωγό πολιτισμού αντάξιου της ιστορικής κληρονομιάς μας.
- Μία εθνική οικονομία διεθνώς ανταγωνιστική, που να στηρίζεται στις αρχές της αειφορίας και της αλληλεγγύης.
- Πολιτικές δυνάμεις που θα συγκεντρώνουν τα καλύτερα στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, ικανές να αντιμετωπίσουν τα σύνθετα προβλήματα της εποχής μας.
- Μια Δημοκρατία των Πολιτών, που θα οδηγήσει την Ελλάδα σε μια νέα εποχή ακμής.


Αθήνα, 24 Ιουλίου 2008

Το κείμενο αυτό υπογράφουν οι:

1. Αδαμόπουλος Αλέξανδρος, θεατρικός συγγραφέας
2. Αθανασόπουλος Σ. Δημήτριος, τ. πρέσβης της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ
3. Αποστολόπουλος Απόστολος, σκηνοθέτης, συγγραφέας
4. Βασιλόπουλος Παναγιώτης, οικονομολόγος (M.Sc San Diego State University), δημοσιογράφος
5. Βεργόπουλος Κώστας, καθηγητής Πανεπιστημίου Σορβόννης και Παντείου
6. Βλάσσης Αριστείδης, ζωγράφος
7. Βουρλιώτης Ξενοφων, νομικός
8. Βρούστης Χρήστος, δικηγόρος, νομικός σύμβουλος περιοδικού Νέα Πολιτική
9. Γεωργιόπουλος Νίκος, οικονομολόγος
10. Γιαπαλής Αριστείδης, καθηγητής διεθνών σχέσεων
11. Δανέλλης Σπύρος, αρχιτέκτων, δήμαρχος Χερσονήσου Κρήτης
12. Δήμου Νίκος, συγγραφέας
13. Διαμαντής Δήμος, ναυπηγός
14. Ζαχαρίου Γιάννης, δικηγόρος
15. Ζηρίνης Γιάννης, εκδότης, ιδιοκτήτης εκδόσεων ΚΡΙΤΙΚΗ
16. Ζιάβρας Κωνσταντίνος, οικονομικός διευθυντής της KARENTA
17. Θεμελή Όλγα, δικηγόρος, λέκτωρ εγκληματολογικής ψυχολογίας, Πανεπιστήμιο Κρήτης
18. Θεοχαρόπουλος Λουκάς, οικονομολόγος, συνδικαλιστής, μέλος του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών
19. Ζαβιτσάνου Γεωργία, δημοσιογράφος (ΟΙΚΟ Καθημερινής)
20. Ινδαρές Δημήτρης, σκηνοθέτης
21. Καλλικανδή Νανά, γεωπόνος
22. Καριώτογλου Αλέξανδρος, Δρ θεολογίας, θρησκειολόγος
23. Καρούσος Παύλος, οικονομολόγος, στέλεχος της Μονάδας Οργάνωσης της Διαχείρισης (Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης)
24. Κλήμης Οδυσσέας Κάρολος, πολιτικός επιστήμων, λαογράφος
25. Κόλμερ Κωνσταντίνος, οικονομολόγος, δημοσιογράφος, συγγραφέας
26. Κόντος Αλέξανδρος, γλωσσολόγος, φιλόλογος, συγγραφέας
27. Κουτσονίκας Δημήτρης, οικονομολόγος, χρηματιστής
28. Κουτσούκου Αγγελική, βιολόγος
29. Κυριαζής Δημοσθένης, φυσικός, μαθηματικός, πρώην διευθυντής ανάπτυξης ΟΤΕ
30. Λαζαρίδης Θέμης, καθηγητής στο City College University της νέας Υόρκης
31. Λαζάρου Αχιλλεύς, ρωμανιστής, βαλκανιολόγος
32. Λάμπρου Χρήστος, δικηγόρος
33. Λεωτσάκος Γιώργος, μουσικολόγος. Μουσικοκρτιτικός
34. Λιοντή Όλγα, εκπαιδευτικός
35. Λυντέρης Κωνσταντίνος, εκπαιδευτικός
36. Λυντέρης Χρήστος, δικηγόρος (ποινικολόγος), Δρ νομικής
37. Μανδηλαράς Φίλιππος, συγγραφέας, επιμελητής εκδόσεων
38. Μελετόπουλος Μελέτης, Δρ κοινωνιολόγος, Δρ ιστορικός, διευθυντής επιθεώρησης Νέα Κοινωνιολογία, συνδιευθυντής επιθεώρησης Νέα Πολιτική
39. Μεσθανέως Βίκυ, Δρ Πολιτική Επιστήμης, απόφοιτος ΕΝΑ Γαλλίας
40. Μεσίνας Ηλίας, Αρχιτέκτονας, Δρ. Χωροταξίας, Σύμβουλος Περιβάλλοντος, Πρόεδρος ECOWEEK
41. Μπίθας Κώστας, πανεπιστημιακός
42. Νικολινάκος Μάριος, οικονομολόγος
43. Ξανθόπουλος Σάκης, οικονομολόγος
44. Πάντος Δημήτρης, Δρ θεολογίας
45. Παπαθανασίου Αντώνης, Δρ Κοινωνιολόγος – Παιδαγωγός, Αναπληρωτής Καθηγητής ΤΕΙ Ιονίων Νήσων
46. Παπασάββα Μαρίνα, δικήγορος, δημοσιογράφος
47. Πολυζωίδης Θεόδωρος, επιχειρηματίας, μέλος του Κέντρου Σοσιαλιστικών Μελετών
48. Προμπονάς Μιχάλης, Δρ πυρηνικός φυσικός, πρόεδρος Ελληνικής Ορνιθολογικής Εταιρείας
49. Ράπτης Νίκος, εκπαιδευτικός, Δρ παιδαγωγικής, συγγραφέας, συντονιστής του ιστοτόπου Προοδευτική Πολιτική (http://www.ppol.gr/)
50. Ρικάκη Λουκία, σκηνοθέτης, πρόεδρος του ECOFILMS Festival
51. Ρούσος Δημήτρης, ιδιωτικός υπάλληλος
52. Σακιώτης Γιάννης, Δρ πολιτικός επιστήμων, περιβαλλοντολόγος, διευθυντής περιοδικού Οικοτοπία, συνδιευθυντής επιθεώρησης Νέα Πολιτική
53. Σκάλκος Δημήτρης, πολιτικός επιστήμων, συγγραφέας
54. Σμπάνιας Δημήτρης, νομικός
55. Σούλιος Θεόδωρος, δικηγόρος, νομικός σύμβουλος περιοδικού Νέα Πολιτική
56. Σπυρόπουλος Κοσμάς, φιλόλογος
57. Σταθόπουλος Γιώργος, φιλόλογος
58. Σταματόπουλος Κώστας, ιστορικός, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού
59. Στεφανάκις Γεώργιος Κ., δικηγόρος
60. Σφακάκης Γιώργος, καθηγητής
61. Τζουτζόπουλος Σπύρος, μεταλλειολόγος
62. Τρίμη Ευτέρπη, επικοινωνιολόγος
63. Τρίμης Ευστάθιος, αρχιτέκτων
64. Τσαφαράς Παναγιώτης, δημοσιογράφος
65. Τσέγκος Ιωάννης, ψυχίατρος, ιδρυτής Ανοιχτού Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου
66. Τσέκος Βασίλης, επικοινωνιολόγος, δημοσιογράφος
67. Τσιρόπουλος Κώστας, συγγραφέας, εκδότης περιοδικού Ευθύνη
68. Τσομπάνογλου Γιώργος, Αν. Καθ. Κοινωνιολογίας, Παν/μιο του Αιγαίου
69. Τσούκας Χαρίδημος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Warwick, διδάσκων στο ALBA
70. Χαλαζιάς Χρήστος, δημοσιογράφος, συγγραφέας
71. Χριστόπουλος Παναγιώτης, ιστορικός, πρώην διευθυντής βιβλιοθήκης της βουλής